Απόσπασμα «Πατρίδα;Ποιά Πατρίδα;»(1)
Η ρουτίνα αυτή συνεχίστηκε για έναν περίπου μήνα. Στην δουλειά δεν είχε πολλά πολλά με τους άλλους εργάτες. Μόνον με έναν Ιταλό είχε πιάσει φιλίες. Αυτός μιλούσε κι ελληνικά. Ήταν από ένα χωριό της Σικελίας κι εκεί μιλούσαν όλοι ελληνικά ανάκατα με ιταλικά.
‘Φίλε μου Ντιν, τελευταία μέρα στην δουλειά για μένα’ του ξεφούρνισε ξαφνικά με ένα τεράστιο χαμόγελο.
‘Γιατί ωρε Ντάντε; Πού θα πάς; Θα φύγεις πίσω;’
‘No Italia senor, εγώ πάω με τραίνο Γιούτα. Ιο δουλεύει κάρβουνα. Carbons my friend.’
‘Καλά λεφτα;’
‘Si, en passim ano, io molto πλούσιος’ του είπε γελώντας.
Όλη του η μέρα πέρασε σκεπτόμενος τα λόγια του Ιταλού. Θα πήγαινε στην Γιούτα σαν ανθρακωρύχος. Εκεί τα λεφτά θα ήταν καλύτερα. Το συζήτησε και με τον Σερραίο.
‘Τι λες ρε καρντάση; Πού τον εμπιστεύεσαι τον Ιταλό για να πας;’
Ο Ντίνος δεν μιλούσε.
‘Και σε λέω εγώ, σου έγραψε κανένας φιρμάνι ότι θα είναι καλύτερα από ότι είναι εδώ;’
Ο Ντίνος συνέχιζε σιωπηλός.
‘Μείνε εδώ που σε λέω βε και μην ψάχνεσαι.’
Ο Ντίνος τσιμουδιά.
‘Θα πεις τίποτε; Ντίνο σου μιλάω.’
‘Σωτήρη εγώ θα πάω. Να χάσω τίποτα σάματις δεν έχω. Κούτσουρο μοναχό του είμαι. Θα έρθεις;’
‘Καρντάση εγώ τρέλες δεν κάνω. Θα μείνω εδώ κι όπου με βγάλει.’
Δεν είπαν άλλη κουβέντα, μα συνέχισαν την δουλειά τους. Τον είχε ιντριγκάρει η ιδέα να πάει στην Γιούτα. Θα έπαιρνε την απόφαση και θα πήγαινε. Απόφαση μιας στιγμής, απόφαση μιας ολάκερης ζωής. Συνεννοήθηκε με τον Ιταλό κι αμέσως μετά την δουλειά πήγε να βγάλει εισιτήριο για το Salt Lake City.
‘A ticket please for Salt Lake City.’ Είπε στην ταμία.
‘Where are you from?’ τον ρώτησε καχύποπτα αυτή.
‘ Greek’
Στο βλέμμα της σχηματίστηκε τρόμος ανάμεικτος με αηδία. Τον κοίταξε για λίγα λεπτά από την κορυφή μέχρι τα νύχια.
‘Give me your papers’ του είπε επιτακτικά.
Ο Ντίνος της τα έδωσε. Ο χοντρός, που έμεναν στην πανσιόν της γυναίκας του, του είχε πει να τα κουβαλάει πάντα μαζί του, γιατί ήταν γνωστό ότι οι Αμερικάνοι έκαναν συνεχείς ελέγχους για λαθραίους και παρανόμους και ήταν γνωστό ότι τους Έλληνες δεν τους είχαν και σε μεγάλη συμπάθεια.
Αυτή τα έλεγξε με μια γρήγορη ματιά και του τα πέταξε πάλι πίσω.
‘Five dollars and twenty five cents.’
Της έδωσε τα χρήματα χωρίς να μιλήσει, αν και μέσα του έβραζε από τον θυμό. Ποτέ του άλλοτε δεν του είχαν συμπεριφερθεί τόσο προσβλητικά. Του πέταξε το εισιτήριο και αυτός φόρεσε το καπέλο του κι έφυγε.
Το βράδυ έλεγε την ιστορία στον Σερραίο.
‘Μα φίλε μου Ντίνο δεν διαβάζεις τι γίνεται στο Νότο με τους μαύρους και την Κου Κλουξ Κλαν;’
‘Με τους μαύρους Σωτήρη. Εμείς δεν είμαστε μαύροι.’
‘Έχουν βάλει κι εμάς στο στόχαστρο. Εβραίους κι Έλληνες μαζί. Βγήκαν έρευνες λέει που λένε ότι είμαστε πρώτοι σε βιασμούς και κλοπές κι είμαστε μεγάλοι ταραξίες.’
Ο Ντίνος θύμωσε πολύ.
‘Ποιος θα με πει εμένα ταραξία; Για έναν βασιλιά κι έναν Βενιζέλο έκανα εγκλήματα. Με ανάγκασαν γιατί υπάκουα πάντα.’ Φώναξε.
‘Κάλμ Ντίνο. Όσο πιο ήσυχοι είμαστε τόσο καλύτερα για εμάς βρε καρντάση.’
Δεν είπαν κουβέντα. Μόνο έπεσαν στα στρώματα τους κι αποκοιμήθηκαν. Την επόμενη μέρα αχάραγα ακόμα ο Ντίνος ετοιμάστηκε και πήγε στον σταθμό. Εκεί συνάντησε και τον Ιταλό.
Ο έλεγχος των χαρτιών ήταν χειρότερος απ’ ότι η κουβέντα που είχε με την ταμία την προηγούμενη μέρα. Αυτός που τα έλεγχε του φώναζε συνέχεια κι ο Ντίνος δεν απαντούσε. Στο τέλος αφού είδε ότι ο Ντίνος δεν του έδινε κουβέντα για καβγά του πέταξε ένα “ Greek bustard” και μαζί με αυτό και τα χαρτιά στα μούτρα.
Έβραζε μέσα του από όλη αυτήν την ταπείνωση, αλλά το πήρε απόφαση. Σε όλο το ταξίδι δεν θα έβγαζε μιλιά. Καλύτερα να τον περνούσαν για μουγγό παρά για Έλληνα. Μπορεί να τον πετούσαν κάτω από το τραίνο ή να τον χτυπούσαν.
Ένιωσε ντροπή. Όχι ντροπή επειδή ήταν Έλληνας, αλλά για τον λόγο που είχε πάρει αυτή την απόφαση. Και πριν ο πετεινός λαλήσει τρεις φορές εσύ θα με αρνηθείς. Έτσι θα ένιωθε κι ο Πέτρος όταν αρνιόταν την φιλία του Ιησού; Ποτέ του δεν είχε πιστέψει πραγματικά στον Θεό, αλλά τώρα χρειαζόταν μια συγχώρεση. Αυτό που έκανε θα το έφερνε πολύ βαριά για πολλά χρόνια στην συνείδηση του.
Απόσπασμα «Πατρίδα; Ποιά Πατρίδα;» (2)
Ποιος μπορούσε να το φανταστεί ότι ο Έλληνας που ξεκίνησε κοντά στα τριάντα του να κυνηγήσει το αμερικάνικο όνειρο κι έχασε δυο φορές τα λεφτά του θα γινόταν συνιδιοκτήτης ολόκληρου εργοστασίου.
‘Τα χέρια σου στάζουν αίμα… δεν τα βλέπεις κατακόκκινα;’ Πανικοβλήθηκε. Ποιος του μιλούσε; Θέλησε να φωνάξει, να τρομάξει τον ξένο που είχε τολμήσει να τον φοβερίσει με αυτόν τον τρόπο. Δεν βγήκε λαλιά από το στόμα του.
‘Τα χέρια σου στάζουν αίμα… δεν τα βλέπεις κατακόκκινα;’ Άρχισε να τρέχει σε ολόκληρο το σπίτι. Δεν βρήκε κανέναν. Παιχνίδια του μυαλού του. Τρελαινόταν.
‘Τα χέρια σου στάζουν αίμα… δεν τα βλέπεις κατακόκκινα;’
‘Ποιος είναι;’ τελικά βγήκε η φωνή του. Μίλησε στα ελληνικά, δειλά, φοβόταν αυτό που θα έβλεπε, σκιαζόταν αυτό που θα αντίκριζε.
‘Τα χέρια σου στάζουν αίμα… δεν τα βλέπεις κατακόκκινα;’ ακούστηκε πάλι η φωνή, πιο καθαρή αυτή την φορά, πιο γνώριμη.
‘Αλέξη;’ Ψέλλισε.
‘Τα χέρια σου στάζουν αίμα… δεν τα βλέπεις κατακόκκινα;’
‘Αδερφέ έχω τρελαθεί; Πέθανα;’ Είπε τρομοκρατημένος βλέποντας την μορφή του νεκρού αδερφού του.
‘Τα χέρια σου στάζουν αίμα… δεν τα βλέπεις κατακόκκινα;’
‘Σταμάτα αδερφέ, με τρελαίνεις. Σταμάτα. Τι θες να κάνω;’ Φώναξε, τσίριξε.
‘Τα χέρια σου στάζουν αίμα… δεν τα βλέπεις κατακόκκινα;’
‘Φύγε, πνεύμα κακό. Φύγε διάβολε. Ήρθες να με τυραννήσεις. Σατανά. Φύγε.’ Η αναπνοή του κόπηκε από την δύναμη της φωνής του, τα πόδια του λύγισαν από το βάρος της συνείδησης του, τα μάτια του δάκρυσαν, το κεφάλι του ακούμπησε στο πάτωμα.
Άνοιξε τα μάτια του. Είχε ξημερώσει. Ήταν όνειρο, ήταν ένα κακό όνειρο. Ήξερε πως δεν ήταν όμως ένας εφιάλτης. Οι πεθαμένοι βλέπουν, τα γνωρίζουν όλα. Δεν μπορείς να ξεφύγεις τόσο εύκολα από τα μάτια των κατοίκων του Ουρανού.
Τα χέρια μου στάζουν αίμα..δεν τα βλέπετε κατακόκκινα;»
Ντίνος Θεοδωρόπουλος~Πατρίδα;Ποιά Πατρίδα;
Το βιβλίο αυτή την στιγμή υπάρχει μόνο σε ηλεκτρονική μορφή (ebook). Εάν θέέτε να το παραγγείλετε μπορείτε από το παρακάτω link. Οι έλληνες εξωτερικού πρέπει να βάλουν ελληνική διεύθυνση. https://www.animapublications.gr/product/patrida-poia-patrida/
Magiko Xali 