Greek Bustards

(In the scene there are chairs draped with sheets and a chest A messy space like an attic or storage. In the background of the scene, behind the main couch is a large frame. An old man, actor sitting in a chair dressed in good clothes.He hasa  hat and mustache … motionless and expressionless into a recess in the frame around which makes it look like a large frame, like a picture. tent comes in a girl, who is talking on her cell phone)
Girl: … so long staring at me and did the first move and I talked to me. Who  What Irene? The child in the cafeteria …. yes yes the tawny. Yesterday approached me and asked if I wanted to go for a coffee.He is student  … basically finishes Law School. Yes, but I do not know … is Albanian. Lisian is his name …. not raised here. What do you mean what would I do? Are you kidding? Of course there is no way to go out with him. Look as I could … so polite, I gave him my phone number  … do you think that I will get in troubles ? What do you mean? O h my God…What would people say if I start to walk with an Albanian?What our friends will say and how will I introduce him to them…What am I suppose to say? Guys is he Lisieux? Do not even think about it …  some will say: she is so desperate that she dated with  Albanians’. Yes, yes, Maria will say that. Well I will not pick up the phone …. took me  a while ago and hadn’t answer. I hope he gets the» message». What to say, however; A nice man came up to me and he was Albanian. Irene, I can not think of anything … not to bloat and you with Albanian bustard, I have to clean the attic. What attic Irene? Did not I tell that I’m moving in the attic with the huge photo of my grandfather to have quiet in reading? Come on Come on, because this was the deal with my mother … if I want the attic I should clean it. Imagine how the Albanian would say. ‘You must clein de attic’. Well, stop me cause I become bad. I’ll see you later … if I get out alive from this dust here! Many kisses! Yes … yes …Bye!
(The girl begins to settle things lying around. Takes the chest and puts forward the scene. Opens it and pulls out through some old books. Leafing through for a while and leave them aside. Caught in the hands of a notebook. She is dusting off the dust and begins to read)
Girl: Oh Grandpa … my beloved grandpa ..
(Photo’s light is changing and the property person begins to speak.)
Grandfather: Over here there weren’t jobs. Poverty and hunger and we had to go to the army too.  I had been a soldier for seven years, and when I came back they called me again. So I decided to leave. I was of the clandestine and the fear of being caught with was bigger.
(Grandfather rises from his chair and walks forward. Leaves the frame and two descending stairs hidden by a couch comes on stage. Girl’s look remains committed to the text reads.)
On the boat we were piled on top of one another. Every afternoon came an Italian sailor, who rang a bell and we gathered to eat. A month spent in the boat until we reach the dream … the promissed land. There was difficult. We stuck lice and then get sick. One sticked each other and mice were so many  that we were thinking that were more than us. The ship had specific parts that allowed us to go. We shouldn’t bother the travellers of the first class. We did not care though. We had patience. In America will be  welcomed  …. we would have a better life. When they told us  that we arrived and  had gathered to see the harbor from far.A Greek  showed with his finger something. It was the statue of liberty. I was staring at it much time. It was huge … gave you a confidence that there are a lot of  money for people to spare  after wasting in such statues … As in Greece the past. We went down to the port of Ellis Island. We were again packed the few belongings together holding our hand, but we do not care. From the port they went us to a large building. There were people of all countries, no matter what breed you like the man you saw. We were all scared but also happy. Us, the Italians and the Spanishes were separated  from everyone else. There was a disease of the eye and only the Mediteraneans had it. Those who were to suffer, turned back. Hoped only to keep us. I remember a young man from Crete, tall, brave» had broken in two pieces» and begged them to let him enter the country. He drove back …. DISEASES. Those who passed their medical exam and were healthy went for questioning in a small office. They asked us several questions. Why we came, why we chose America. If you had relatives who had come earlier than, you were lucky. In interrogated two or three times and then gave you the passport to enter the country. I stayed three weeks in Ellis Island.Me interrogated every  day because I looked suspicious. One day an officer suddenly came to me and said ‘You are free’ and I asked for a cloth. I took off my belt and knife, I carved my initials and I gave it. Proof that I get myself off the island of fear and tears. Now I was ready to live the dream.
(Ringing mobile girlfriend. Narrative stops as she stops  reading the diary and looking for a while and then continues the narrative when the girl begins to read it again.)
  In New York I went to an office to help me finding a job. There I changed my name. So from Sotiris I became Sam. I could find easier a job if they couldn’t understand that I am a Greek. I found a job in a large building which they built then. Empire State I think it was called. And the salary …
(You hear a voice that interrupts the speech of grandfather and says: Americans nine dollars per day, Italians and Russians six dollars per day, Greeks three dollars per day the speech continues.)
We do not be appreciated  neither from  Americans nor from the other folks, that’s why didn’t talk to us a lot. The chose Greeks  only because we’re cheap and we did everything. We were called traitors why  we had been paid from big bosses to break strikes … we couldn’t refuse. We had families back at home and had to send them money. I hadn’t stay much in New York. I heard about a factory in Utah which it derived carbon. When I went to get train ticket, the cashier asked me where I was from. Greek told her and she gave me the ticket very carefully not to touch her like I was a leper. Throughout the trip I did not speak, not to understand me.  … I acted as a dumb. Better to be thought that I was retarded despite that I was Greek. They could take me  under the train or be lynched. They had done a lot od bad things to Greeks. In the factory there were other Greeks. Our post was on mining … spent twelve hours under the earth, in the dust and the Salar was half of what an American. In order to cope with many house rents. I remember that I rented with a guy from Thessaloniki and one of Sparta. The landlord had demanded to give him money at the beginning of each month for fear of the charge. So it was then. We Greeks were thieves. Every ten days he entered in our house and checked for illegal things. We had the reputation for dealing in drugs, illegal weapons … Often when they got home from work saw written on the door ‘Greek bustards’ … … Greek Bustards.They called us in this way  t because we took their jobs and were responsible for all their woes. They come and surveys in newspapers saying that we were the first in all kinds of crimes, rape, robbery, drugs, weapons by far the Russians, Italians, Spaniards. When passing an American girl in front of  us, we had to lowew our head and do not look her because we will be accused of harassment. There were shops that we weren’t  accepted. There were outside signs saying ‘Only white Americans. No rats, no Greeks’. I do not remember when things began to change for the better. Maybe cause of Louis Tika … maybe then realized that we had our history that we were people like them. But it was too late … our dream was now to go back at home … But in which home? In which country?  In America we were  Greeks and in Greece … Americans. Which country?
(The words of his grandfather off with light. Girl browse the calendar for a while. Turns out her cell phone and calls.)
Girl: Hey Lisian it’s me Joanna . What are you doing?Me? I am fine. Thanks. Sorry for not responding before, but I had a job. (Little chuckle and laugh.)
Your mom has right saying that  dork neber  ends, but do not need to laugh at her.You will help her learn more correctly the lnguage. What movie is it? Yes I would love to watch it. Do you want to meet me at nine outside the mall? Ok … I’ have to go now … dork is waiting for me!

DARK

Το κοριτσάκι που δεν πίστευε στα παραμύθια..!

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μέρος πολύ μακριά από την δική μας χώρα, υπήρχε ένα τεράστιο δάσος. Σε αυτό τυο δάσος υπήρχε ένα μικρό χωριοί και σε αυτό το χωριό ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι. Αυτό λοιπόν το κοριτσάκι που λέτε είχε μια ιδιαιτερότητα. Δεν πίστευε στα παραμύθια. Τι κι αν την παρακαλούσε η γιαγιά της  να της πει ένα παραμύθι, αυτή αντιδρούσε , λέγοντας οτι δεν πιστεύει στα παραμύθια.

Ένα βράδυ λοιπόν καθώς η μικρή μας φίλη κοιμόταν άκουσε μια ψιλή φωνή να της μιλάει σιγανά. Άνοιξε τα μάτια της και τι να δει..πάνω στο πάπλωμα τηςτην κοιτούσε και της μιλούσε ένα ποντικάκι.

-Ξύπνα. Πρέπει να σου δείξω κάτι.

-Ποιός είσαι; Και γιατί μου μιλάς; Είσαι ποντίκι, του είπε αυτή ταραγμένη.

-Ακολούθησε με και θα δεις κάτι μαγικό.

Τι κοριτσάκι ήταν πού περίεργο, οπότε σηλωθηκε και το ακολούθησε. Βγήκαν απο το σπίτι και άρχισαν να μπαίνουν πιο βαθιά στο δάσος. Ήταν σκοτάδι και δεν έβλεπε τίποτα, παρα μόνο το μικρό ποντίκι που έτρεχε μπροστά της. Μετά από λίγο έφτασαν σε ένα ξέφωτο, οπού περνοούσε ένα ρυάκι. Υπήρχαν μεγάλες πέτρες οπου κάθονταν τρείς  άντρες και μια γυναίκα. Όλοι τους φορούσαν πολύ περίεργα ρούχα. Η μικρή μας φίλη τους παρατηρούσε από μακριά. Ξαφνικά ο πιο μεγάλος άντρας σε ηλικία την είδε.

-Έλα κοντά μου και μην φοβάσαι, της είπε.

Αυτή πλησίασε κι αυτός την πήρε στην αγκαλιά του. Τότε το ρυάκι χάθηκε και βρέθηκαν σε έναν δρόμο όπου έτρεχαν ένας λαγός και μια χελώνα. Ο λαγός έριξε μια κλεφτή ματιά πίσω του. Ούτε που έβλεπε την χελώνα. Πήγε στην σκιά ενός δέντρου, έγειρε και αποκοιμήθηκε. Δεν είδε την χελώνα που τον προσπερνούσε. Αμέσως έφυγαν απο εκέι και βρέθηκαν πάλι στο ποταμακι.

-Και μετά και μετά; Ρώτησε με αγωνία το κοριτσάκι αλλά ο άντρας απλά της χαμογέλασε.

Μετά της μίλησε η γυναίκα που φορούσε κι αυτή πολύ παράξενα ρούχα κι ένα μαντήλι που άφηνε ακάλυπτα μόνο τα μάτια της.

-Έλα να δεις και την δική μου ιστορία.

Την πήρε στην αγκαλιά της κι όπως έγινε και πριν το ρυάκι χάθηκε και την θέση του πήρε ένα σπίτι με σαράντα μεγάλα πιθάρια έξω από την πόρτα. Τα πιθάρια όμως μιλούσαν ψιθυρίζοντας, όταν ο έμπορος του είπε να κάνουν ησυχία για να μην τους καταλάβουν, ώστε να μπορέσουν το βράδυ να κλέψουν το σπίτι. Κάποιο από αυτό απάντησε ότι ήρθε η ώρα να πάρουν πίσω αυτά που άρπαξε ο Αλί Μπαμπά.

-Και μετά και μετά; Ρώτησε με αγωνία το κοριτσάκι αλλά η όμορφη γυναίκα απλά της χαμογέλασε. Μετά σηκώθηκαν από τις πέτρες τους οι δυο άντρες που φορούσαν κάτι περίεργα γυαλιά κι όλη την ώρα γελούσαν.

-Σειρά μας να σου δείξουμε την ιστορία μας, της είπαν και την άρπαξαν στην αγκαλιά τους. Μπροστά τους εμφανίστηκε ένα μονοπάτι, στο οποίο προχωρούσε ένα κοριτσάκι με μια κόκκινη κάπα. Τραγουδούσε και μάζευε λουλούδια, ενώ πιο πίσω ήταν ένας μεγάλος λύκος. Τηνακολουθούσε αργά και προσεκτικά. Η μικρή μας φίλη  έκανε να φωνάξει για να την ειδοποιήσει αλλά οι δυο άντρες δεν την άφησαν. Αμέσως έφυγαν από εκεί και βρέθηκαν πάλι στο ρυάκι.

-Και μετα και μετά; Ρώτησε με αγωνία το κοριτσάκι, αλλά αυτοί έκανα απλά μια υπόκλιση και της χαμογέλασαν.

– Γιατί δεν μου δείχνετε τι γίνεται στο τέλος της κάθε ιστορίας; Ρώτησε.

Κανένας τους δεν απάντησε. Μέχρι να ανοιγοκλείσει τα μάτια της είχαν όλοι εξαφανιστεί.

Γύρισε στο ποντικάκι περιμένοντας μια απάντηση από αυτό.

-Το τέλος είναι διαφορετικό για τον καθένα. Το κάθε παραμύθι μιλάει διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο, της είπε κι εξαφανίστηκε κι αυτό.

Η μικτή μας φίλη γύρισε στο κρεβάτι της, ξέροντας βαθιά μέσα της πως τα παραμύθια τελικά υπάρχουν. Από εκέινη την μέρα ξεκίνησε να ακούσει παραμύθια και να μαθαίνει όσα περισσότερα μπορούσε κι όταν μεγάλωσε έγινε η καλύτερη παραμυθάς του κόσμου. Όλοι μαζεύονταν γύρω της να ακούσουν ένα παραμύθι. Κι αν μου είπαν ψέματα, ψέματα κι εγώ σας λέω.

Rating: 1 out of 5.

Η μαγική φλογέρα


Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα κάστρο πολύ μακριά από την δικιά μας χώρα ζούσε ένας βασιλιάς μαζί με την γυναίκα του. Ήταν καλός άνθρωπος και διοικούσε το βασίλειο του με σοφία. Αυτός όμως ο άνθρωπος δεν ήταν ευτυχισμένος. Κάτι του έλειπε από την ζωή του, ένα παιδί. Κι η βασίλισσα όμως τον ίδιο καημό είχε. Μια μέρα λοιπόν εκεί που στεκόταν με τον άντρα της είδε ένα αστέρι να πέφτει κι έκαναν μια ευχή…κι η ευχή τους βγήκε αληθινή…μετά από ένα χρόνο απέκτησαν ένα όμορφο κοριτσάκι. Ήταν όμορφο μωρό και πολύ ήσυχο…κι όσο μεγάλωνε γινόταν ένα πολύ ευγενικό και καλοσυνάτο παιδί. Όλοι το αγαπούσαν και κάθε απόγευμα ένας από τους υπηρέτες το πήγαινε βόλτα στους κήπους του κάστρου και το πρόσεχε καθώς έπαιζε. Αλλά υπήρχε και μια υπηρέτρια που παλιά ήταν η αγαπημένη του βασιλιά και της βασίλισσας, μα με το κοριτσάκι είχε χάσει όλη την προσοχή και αυτό την έκανε να το ζηλεύει πολύ. Ένα λοιπόν απόγευμα πήρε αυτή την πρωτοβουλία να το πάει βόλτα στο δάσος. Κι εκεί στο δάσος το σκότωσε το παιδί….έφυγε τρέχοντας στο κάστρο κι άρχισε να φωνάζει ότι το κατασπάραξαν τα άγρια θηρία. όλο το βασίλειο βυθίστηκε στο πένθος και τίποτε δεν ήταν ξανά όπως παλιά.
Και τα χρόνια πέρασαν…..ένας βοσκός που είχε πάει τα πρόβατα του στο δάσος κάπου παράμερα βρήκε κάτι κόκαλα…μάλλον μεγάλου ζώου σκέφτηκε κι άρχισε να τα σκαλίζει για να φτιάξει μια φλογέρα. Μόλις την έφτιαξε και ξεκίνησε να παίζει ένα σκοπό η φλογέρα έπαιζε έναν δικό της και έλεγε:
                      ‘Σιγά βοσκέ μου το βιολί γιατί η καρδούλα μου πονεί.’
Φοβήθηκε ο βοσκός κι αποφάσισε να την πάει στον παπά να την ξορκίσει. Την πάει λοιπόν στον παπά και καθώς ξεκινάει να παίξει έναν ψαλμό η φλογέρα άρχισε να λέει:
                     ‘Σιγά παπά μου το βιολί γιατί η καρδούλα μου πονεί.’
Με τα πολλά ο παπάς αποφασίζει να την πάει στον βασιλιά που ήταν σπουδαγμένος κι ίσως ήξερε γιατι τα έλεγε αυτά η φλογέρα. Την πάνε λοιπόν στον βασιλιά, του εξηγούν την ιστορία και καθώς ξεκινά να παίξει ένα εμβατήριο αρχίζει η φλογέρα να λέει:
                      ‘ Σιγά μπαμπά μου το βιολί γιατί η καρδούλα μου πονεί.’
Ο βασιλιάς ταράχτηκε. Αμέσως αναγνώρισε την φωνή του παιδιού του. Το ίδιο κι η βασίλισσα. όλοι δοκίμασαν να παίξουν ένα σκοπό μέσα στο παλάτι αλλά η φλογέρα έλεγε συνεχώς τα δικά της λόγια…μέχρι που ήρθε κι η σειρά της κακιάς υπηρέτριας και το η φλογέρα είπε:
                      ‘Σιγά κυρία το βιολί γιατί η καρδούλα δεν βαστεί, η μαχαιριά που μου ‘δωσες ακόμα με                        πονεί.
Τότε η υπηρέτρια τρελάθηκε κι είπε όλη την αλήθεια. Ο βασιλιάς κι η βασίλισσα δεν της έκαναν κακό , μα την άφησαν να ζει για πάντα μέσα στην τρέλα της βασανισμένη. Από τον βοσκό παρακάλεσε να του δώσει την φλογέρα για να ακούει την φωνή του παιδιού του και θα του χάριζε όλο του το βασίλειο…μα ο βοσκός του την χάρισε. Κι έτσι συνεχίστηκε η ζωή σε εκείνο το βασίλειο…..τώρα εάν μου είπαν ψέμματα κι εγώ ψέμματα σας λέω….

Rating: 1 out of 5.

O Τζακ κι η Φασολιά ήταν ένα ψέμα

Λοιπόν καλά μου παιδιά, ότι ξέρατε για τον Τζακ και την φασολιά είναι όλα ένα ψέμα, για τον απλούστατο λόγο οτι ποτέ δεν φύτεψε ο Τζακ φασολιά! Ο Τζάκι είχε μαζί του σπόρους μουχρίτσας! Μόλις τους έριξε στο έδαφος αυτή φύτρωσε  αμέσως! Ο κορμός της ήταν πολύ χοντρός και τα φύλλα της είχαν σκούρο πρασινο χρώμα και ηταν τόσο χοντρά και γερά που μπορούσε ολόκληρος στρατός να ανέβει και να μην πάθουν τίποτα! Τα υπόλοιπα είναι γνωτά με το τι έγινε με τον Τζακ και τον γίγαντα! Τα χρόνια όμως περνούσαν κι η μουχρίτσα είχε βαρεθεί να κάθεται τόσα χρόνια….μπορεί και αιώνες ακίνητη! Έτσι απευθύνθηκε στον Θεό.»Ε, ψιτ, εσύ εκεί πάνω»….καμία απόκριση!»Εεεεε λέω…..εσύ εκει πάνω», είπε αυτή την φορά πιο δυνατά, αλλά και πάλι καμία απόκριση!»Εεεεεεε…..υπάρχεις;» έβαλε όλη της την φωνή. Τελικά αποκρίθηκε!»Τι θέλεις μουχρίτσα και φωνάζεις έτσι;»»Κάνε με άνθρωπο…έχω πιαστεί τόσα χρόνια εδώ πέρα έτσι….να πάω και πουθενά αλλού θέλω.»»Επειδή είμαι γνωστός για την μεγαλοψυχία μου θα στο κάνω το χατίρι….αλλά επειδή μου χάλασες τον ύπνο θα γίνεις ένας άνθρωπος που κανείς δεν του δίνει αξία και σημασία.» Έτσι κι έγινε….και τα χρόνια συνέχιζαν να περνάνε κι η μουχρίτσα γυρνούσε από εδώ κι από εκεί! Στην αρχή της άρεσε γιατί μάθαινε πολλά, αλλά κάποια στιγμή  βαρέθηκε κι άρχισε να νιώθει άσχημα και μειονεκτικά….κι αυτό το συναίσθημα που ένιωθε την έκανε ζηλιάρα και να προσπαθεί να δημιουργήσει μπελάδες στους ανθρώπους.Ένα βράδυ λοιπόν που καθόταν σε ένα καταγώγιο κι έπινε κρασί και προσπαθούσε να σκεφτεί τι ζαβολιά να κάνει άκουσε από το διπλανό τραπέζι να λένε μια ιστορία…ο Τζακ κι η φασολιά!!! Τι;;; Κι η φασολιά;;; Μια φασολιά την είχε αντικαταστήσει κι είχε πάρει όλη την δόξα….βγήκε έξω αλαφιασμένη!»Εεεεε εσύ εκει πάνω κάνε με πάλι το δέντρο που ήμουν και θα δουν όλοι τι θα πάθουν.»Ο Θεός όμως που είναι από την φύση του λίγο τεμπέλης δεν είχε καθόλου όρεξη να σώζει εκείνη την εποχή τον κόσμο από καταστροφές και την έκανε ένα μικρό χορταράκι, τις περισσότερες φορές ανεπιθύμητο γιατί βγαίνει μέσα στις καλλιέργειες των σιτηρών και χαλάει την παραγωγή. Προσοχή όμως παιδιά μου γιατί η μουχρίτσα άφησε απογόνους σε τούτη εδώ την γη όσο ήταν άνθρωπος….τα παιδιά της εύκολα τα μπερδεύουμε αλλά συνεχίζουν το έργο της και προκαλούν μπελάδες σε όσους τους δείχνουν λίγη  εμπιστοσύνη!

Rating: 1 out of 5.

Βρωμοέλληνες

(Στην σκηνή υπάρχουν καρέκλες σκεπασμένες με σεντόνια κι ένα μπαούλο. Ο χώρος μοιάζει με ακατάστατη σοφίτα ή αποθήκη. Στο βάθος της σκηνής πίσω από τον κεντρικό καναπέ είναι ένα μεγάλο κάδρο. Ένας μεγαλωμένος ηθοποιός κάθεται σε μια καρέκλα ντυμένος με καλά ρούχα εποχής, καπέλο και μουστάκι… ακίνητος και ανέκφραστος μέσα σε μια εσοχή με πλαίσιο γύρω του που το κάνει να μοιάζει σαν μεγάλη κορνίζα, σα φωτογραφία. Στην σκηνή μπαίνει μια κοπέλα, η οποία μιλάει στο κινητό της)Κοπέλα: …με κοιτούσε τόσο καιρό κι έκανε το πρώτο βήμα και μου μίλησε. Τι ποιος βρε Ειρήνη; Το παιδί στην καφετέρια…. ναι ναι αυτός ο καστανόξανθος. Χθες με πλησίασε και με ρώτησε εάν θα ήθελα να βγούμε για έναν καφέ. Φοιτητής είναι… βασικά τελειώνει Νομική. Ναι, αλλά δεν ξέρω… είναι Αλβανός. Λισιάν τον λένε….  όχι εδώ μεγάλωσε. Τι εννοείς τι θα κάνω; Πας καλά; Φυσικά και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βγω μαζί του. Κοίτα ήμουν όσο ευγενική μπορούσα… ναι, η ευγένεια θα με φάει του έδωσα και το τηλέφωνο μου το ζώον … λες να μου δημιουργήσει πρόβλημα αυτό; … Εννοείτε! Για να βγούμε το άφησα στο φλου. Τι θα πει ο κόσμος εάν αρχίσω να βγαίνω με έναν Αλβανό; Στην παρέα πες μου πως θα τον παρουσιάσω; Θα πω παιδιά από εδώ ο Λισιάν; Ούτε να το σκέφτομαι δεν μπορώ…. άσε που θα δώσω και την ικανοποίηση σε μερικές να πούνε ‘αυτή τόσο απελπισμένη είναι που το έριξε στους Αλβανούς’. Ναι, ναι την Μαρία λέω. Βασικά δεν θα του σηκώνω το τηλέφωνο…. με πήρε πριν από λίγο και δεν το σήκωσα. Ελπίζω να το πάρει το μήνυμα. Τι να πω πάντως; Ένας ωραίος άντρας με πλησίασε κι αυτός Αλβανός. Ειρήνη, δεν έχω να σκεφτώ τίποτα… μη με πρήζεις κι εσύ με τον βρωμοαλβανό, έχω να συγυρίσω και την σοφίτα. Τι ποια σοφίτα παιδάκι μου; Δεν σου είπα ότι μετακομίζω στην σοφίτα με την τεράστια φωτογραφία του παππού για να έχω ησυχία στο διάβασμα; Έλα ντε, γιατί αυτός ήταν ο όρος της ξύπνιας της μάνας μου… εάν θέλω τη σοφίτα πρέπει να την καθαρίσω. Φαντάσου ο Αλβανός πως θα το έλεγε. ‘Πρέπει να καταρίσω ντιν σοφίτα’. Καλά, σταματάω να γίνομαι κακιά.  Θα τα πούμε αργότερα… εάν βγω ζωντανή από αυτήν την σκόνη εδώ μέσα! Φιλιά πολλά! Ναι… ναι… Γεια!(Η κοπέλα αρχίζει να τακτοποιεί τα πράγματα που είναι πεταμένα. Παίρνει το μπαούλο και το μεταφέρει μπροστά στην σκηνή. Το ανοίγει και βγάζει από μέσα κάποια παλιά βιβλία. Τα ξεφυλλίζει για λίγο και τα αφήνει στην άκρη. Πιάνει στα χέρια της ένα σημειωματάριο. Το ξεσκονίζει από την σκόνη κι αρχίζει να το διαβάζει)Κοπέλα: Αχ βρε παππού…..(Η φωτογραφία αλλάζει αμυδρά φως και το ακίνητο πρόσωπο αρχίζει να μιλάει.)Παππούς: Εδώ πέρα δεν είχε δουλειά. Πολύ φτώχεια και πείνα κι από πάνω είχαμε και τον στρατό. Εφτά χρόνια ήμουν φαντάρος κι όταν γύρισα πίσω με ξανά κάλεσαν. Έτσι αποφάσισα να φύγω, μα κι ο στρατός να μην υπήρχε πάλι θα έφευγα. Ήμουν από τους λαθραίους κι ο φόβος μην με πιάσουν ήταν διπλός.(Ο παππούς σηκώνεται από την καρέκλα και περπατάει εμπρός. Βγαίνει από την κορνίζα και κατεβαίνοντας δυο σκαλοπάτια που κρύβονται από έναν καναπέ βγαίνει στη σκηνή. Η κοπέλα δεν τον κοιτά μένει αφοσιωμένη στο κείμενο που διαβάζει.)Στο καράβι ήμασταν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Κάθε μεσημέρι ερχόταν ένας Ιταλός ναύτης, χτυπούσε ένα κουδούνι και μας μάζευε να φάμε. Ένα μήνα περάσαμε στο καράβι μέχρι να φτάσουμε στο όνειρο… στην γη της επαγγελίας. Εκεί μέσα ήταν δύσκολα. Είχαμε κολλήσει ψείρες κι αρρωσταίναμε συνέχεια. Ο ένας κολλούσε τον άλλον και τα ποντίκια τόσα πολλά που θαρρούσες ότι ήταν περισσότερα από μας. Στο βαπόρι είχε συγκεκριμένα μέρη που μας επιτρεπόταν να πάμε. Το έκαναν για να μην ενοχλούμε τους κυρίους της πρώτης θέσης. Δεν μας ένοιαζε όμως. Κάναμε υπομονή. Στην Αμερική θα μας υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες…. θα είχαμε μια καλύτερη ζωή. Μας είχαν πει ότι φτάναμε και είχαμε μαζευτεί να δούμε το λιμάνι από μακριά. Είδαν έναν Έλληνα που έδειχνε με το δάκτυλο κάτι. Ήταν το άγαλμα της ελευθερίας. Το κοίταγα πολύ ώρα. Ήταν τεράστιο σε έπιανε κάτι μόλις το έβλεπες… σου έδινε μια σιγουριά πως το χρήμα περίσσευε και για τους ανθρώπους αφού το σπαταλούσαν σε τέτοια αγάλματα… Όπως και στην Ελλάδα τα παλιά χρόνια. Κατεβήκαμε στο λιμάνι του Ellis Island. Ήμασταν πάλι στοιβαγμένοι κρατώντας τα λίγα μπογαλάκια μας στο χέρι αλλά δεν μας ένοιαζε. Από το λιμάνι μας πήραν και μας πήγαν σ’ ένα μεγάλο κτίριο. Εκεί μέσα ήταν άνθρωποι όλων των χωρών, ό,τι ράτσα ανθρώπου ήθελες την έβλεπες. Ήμασταν όλοι φοβισμένοι μα και χαρούμενοι. Εμάς, τους Ιταλούς και τους Ισπανούς μας χώρισαν από όλους τους υπόλοιπους. Υπήρχε μια ασθένεια τότε στα μάτια που την είχαμε μόνο εμείς. Όσοι βρίσκονταν να πάσχουν τους γυρίζανε. Ευχόμασταν μόνο να μας κρατήσουν. Θυμάμαι ένα παλικάρι από την Κρήτη, ψηλός, λεβέντης είχε σπάσει στα δυο και τους παρακαλούσε να τον αφήσουν να μπει στην χώρα. Τον έδιωξαν πίσω…. νοσούσε. Όσοι περνούσαμε τις ιατρικές εξετάσεις μας πήγαιναν για ανάκριση σ’ ένα μικρό γραφείο. Μας ρωτούσαν διάφορα. Γιατί ήρθαμε, γιατί διαλέξαμε την Αμερική. Εάν είχες συγγενείς που είχαν έρθει πρωτύτερα από σένα ήσουν τυχερός. Σε ανέκριναν δυο-τρεις φορές και μετά σου έδιναν το πασαπόρτι να μπεις στην χώρα. Έμεινα τρεις βδομάδες στο Ellis Island.Με ανέκριναν μέρα παρά μέρα γιατί τους φαινόμουν ύποπτος. Μια μέρα ξαφνικά ήρθε ένας αξιωματικός και μου είπε ‘You are free’ και μου ζήτησε ένα ρούχο. Έβγαλα την ζώνη μου και τον σουγιά μου, σκάλισα τα αρχικά μου και του την έδωσα. Η απόδειξη ότι είχα περάσει κι εγώ από το νησί του φόβου και των δακρύων. Τώρα ήμουν έτοιμος να ζήσω το όνειρο.( Χτυπάει το κινητό της κοπέλας. Η αφήγηση σταματάει καθώς αυτή σταματάει να διαβάζει το ημερολόγιο  και το κοιτάει για λίγο και μετά η αφήγηση συνεχίζει όταν αρχίζει η κοπέλα να ξανά διαβάζει.) Στην Νέα Υόρκη πήγα σε ένα γραφείο που έβρισκε δουλειές για να με βοηθήσει. Εκεί μου άλλαξαν το όνομα για να μην φαίνεται τόσο ελληνικό κι από Σωτήρης έγινα Σαμ. Βρήκα δουλειά σε ένα μεγάλο κτίριο που έφτιαχναν τότε. Empire State νομίζω ότι το έλεγαν. Κι ο μισθός…(Ακούγεται μια φωνή που διακόπτει την αφήγηση του παππού και λέει: Americans nine dollars per day, Italians and Russians six dollars per day, Greeks three dollars per day.Η αφήγηση συνεχίζεται.)Δεν μας εκτιμούσαν πολύ μήτε οι Αμερικάνοι μήτε οι άλλοι λαοί, γι’ αυτό και δεν μας έδιναν και πολλές κουβέντες. Μας έπαιρναν μόνο επειδή ήμασταν φτηνοί και κάναμε τα πάντα. Μας έλεγαν και προδότες γιατί τα μεγάλα αφεντικά μας πλήρωναν για να σπάμε τις απεργίες… Μπορούσες να μην πας. Είχαμε οικογένειες πίσω στην πατρίδα κι έπρεπε να στείλουμε λεφτά. Δεν έμεινα πολύ στην Νέα Υόρκη. Άκουσα για ένα εργοστάσιο στην Γιούτα που έβγαζε κάρβουνο. Όταν πήγα να βγάλω εισιτήριο για το τρένο, η ταμίας με ρώτησε από πού είμαι. Έλληνας της είπα κι εκείνη μου έδωσε πολύ προσεκτικά το εισιτήριο για να μην την ακουμπήσω σαν να ήμουν λεπρός. Σε όλο το ταξίδι δεν μιλούσα, για να μην με καταλάβουν. Έκανα ότι ήμουν μουγγός…. καλύτερα να με νόμιζαν ότι ήμουν προβληματικός παρά ότι ήμουν Έλληνας. Μπορεί να με πετούσαν κάτω από το τραίνο ή να με λιντσάρανε. Το είχαν κάνει σε πολλούς. Στο εργοστάσιο υπήρχαν κι άλλοι Έλληνες. Το πόστο μας ήταν στις εξορύξεις… περνούσαμε δωδεκάωρα κάτω από την γη, μέσα στην σκόνη και το σάλαρι ήταν μισό από αυτό ενός Αμερικάνου. Για να τα βγάλουμε πέρα νοικιάζαμε σπίτι πολλοί μαζί. Θυμάμαι πως νοίκιαζα με έναν Θεσσαλονικιό κι έναν από την Σπάρτη. Ο σπιτονοικοκύρης είχε απαιτήσει να του δίνουμε τα χρήματα στην αρχή κάθε μήνα από φόβο μήπως τον χρεώσουμε. Έτσι ήταν τότε. Εμείς οι Έλληνες ήμασταν κλέφτες. Κάθε δέκα μέρες μπούκαρε στο σπίτι και μας έλεγχε για παράνομα πράγματα. Είχαμε την φήμη ότι διακινούσαμε ναρκωτικά, παράνομα όπλα… Συχνά όταν γυρνούσαμε από την δουλειά βλέπαμε στην πόρτα γραμμένο ‘Greek bustards’ …βρωμοέλληνες…. έτσι μας έλεγαν γιατί τους παίρναμε τις δουλειές κι ήμασταν υπεύθυνοι για όλα τα δεινά τους. Είχαν βγει κι έρευνες στις εφημερίδες που έλεγαν ότι ήμασταν πρώτοι σε πάσης φύσεως κακουργήματα, βιασμούς, ληστείες, ναρκωτικά, όπλα με μεγάλη διαφορά από τους Ρώσους, τους Ιταλούς, τους Ισπανούς. Όταν περνούσε μια Αμερικάνα από μπροστά μας έπρεπε να χαμηλώνουμε το κεφάλι και να μην την κοιτάμε γιατί θα μας κατηγορούσαν για παρενόχληση. Υπήρχαν και μαγαζιά που δεν μας δέχονταν…. είχαν απ’ έξω πινακίδες που έλεγαν ‘Only white Americans. No rats, no Greeks’. Δεν θυμάμαι πότε άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν προς το καλύτερο. Ίσως με τον Λουή Τίκα… ίσως τότε να κατάλαβαν ότι είχαμε κι εμείς την ιστορία μας, ότι ήμασταν κι εμείς άνθρωποι σαν κι αυτούς. Αλλά ήταν αργά… το όνειρο μας ήταν πια να γυρίσουμε στην πατρίδα… Είχαμε πατρίδα; Στην Αμερική ήμασταν οι Έλληνες και στην Ελλάδα οι Αμερικάνοι…. Ποια πατρίδα;(Τα λόγια του παππού σβήνουν μαζί με το φως. Η κοπέλα ξεφυλλίζει το ημερολόγιο για λιγο. Βγάζει το κινητό της και καλεί.)Κοπέλα: Γεια σου Λισιάν. Η Ιωάννα είμαι. Τι κάνεις; Κι εγώ καλά ευχαριστώ. Συγγνώμη για πριν που δεν απάντησα, αλλά είχα δουλειά. (Μικρή παύση και γέλιο.)Έχει  δίκιο η μαμά σου που λέει ότι το ντουλειά ντεν τελειώνει, αλλά δεν χρειάζεται να την κοροϊδεύεις. Θα την βοηθήσεις να μάθει πιο σωστά τα ελληνικά. Ποια ταινία είναι; Ναι θα ήθελα πολύ να την δώ. Θες να βρεθούμε στο κέντρο κατά τις εννιά; … Σ’ αφήνω τώρα… το ντουλειά με περιμένει!
ΣΚΟΤΑΔΙ

Rating: 1 out of 5.

Μα εγώ ακόμα Σ’αγαπώ..

Κι εσυ που μου εδωσες ζωη, κοιτας άπραγος, άβουλος. Στεναχωριεσαι. Γιατι στεναχωριεσαι; Γιατι έπρεπε να με δεις με σκισμένα ρουχα κι ένα τοιχο γεμάτο πτυχία; Γιατί με ανάγκασες να σου πω ψέματα; Δεν στεναχωριέμαι που φευγω. Ψέματα. Θα γυρίσω ξανά. Ψέματα. Δεν θα σε ξεχάσω. Ψέματα. Στεναχωριέμαι που φεύγω. Δεν θα ξαναγυρίσω. Θα σε ξεχάσω. Με αναγκάζεις να ζω χωρίς εσένα. Κι εγώ σε αγαπάω. Όσο και να ντρεπεσαι για το σχισμένο, βρώμικο φόρεμα σου που μυρίζει ελιά. Όσο και να προσπαθείς να κρυψεις το κοκκίνισμα από τα μάγουλα σου. Όσο και να προσπαθείς να μαζέψεις τα ατίθασα απο την αρμύρα λυτά μαλλιά σου . Είμαι περηφανος για σενα. Περήφανη για τις ασπρομαυρες φωτογραφίες του ενδόξου παρελθόντος σου. Κι εσύ μου κουνάς κάποιο πανί από μακριά την ώρα που ξεμακραίνω. Εκεί που θα είμαι θα παλέψω για σενα γιατί σε αγαπώ. Είμαι σάρκα απο το χώμα σου και αίμα απο τον ουρανό σου και σ’αγαπω.

Rating: 1 out of 5.

Σε ποιον θεό; Σε ποιά θρησκεία;

Ξάπλωσα. Έστρωσα ήρεμα το κρεβάτι μου, έβγαλα τις ζεστές μου παντόφλες και ξάπλωσα. Τα βλέφαρα μου έπεσαν βαριά. Κοιμήθηκα και δεν ξύπνησα όταν δυο αεροπλάνα έπεσαν στους Δίδυμου Πύργους , δεν ξύπνησα όταν τα τζάμια έτριζαν από τις εκρήξεις στο μετρό του Λονδίνου κι ούτε άλλαξα πλευρό όταν έσκασαν οι δέκα βόμβες στα τραίνα στην Μαδρίτη. Τώρα τρεμόπαιξαν τα βλέφαρά μου όταν άκουσα να χτυπάνε το μολύβι, να σχίζουν το σκίτσο και να μου κρατάνε το στόμα. Πάντα τα μάτια μου δάκρυζαν αλλά τα βλέφαρα μου ήταν γερά σφαλισμένα αρνούμενα να ανοίξουν. Είχαν μπει στο σπίτι μου, πλησίαζαν το κρεβάτι μου,  ένιωθα την σκιά τους πάνω μου και άνοιξα τα μάτια μου κι αντίκρισα το μαχαίρι να ακουμπά τον λαιμό μου. Προσπάθησα να προσευχηθώ. Πού; Σε ποιον θεό; Σε ποιά θρησκεία; Σφάλισα τα μάτια μου ξανά και συνέχισα τον ύπνο μου…

Rating: 1 out of 5.

Το όνομα μου είναι πρόσφυγας, το επίθετο μου κατατρεγμένος

Το όνομα μου είναι πρόσφυγας.Το επίθετο μου κατατρεγμένος. Με ξερίζωσαν από τον τόπο μου. Άγρια με τράβηξαν δίχως να προλάβω να αντιδράσω. Πώς να προλάβω να αντιδράσω; Το μαχαίρι το φοβόμουν..το ένιωθα να παγώνει τον λαιμό μου έτοιμο να τον κόψει κι έτρεχα. Πia δεν είχα σπίτι, δεν είχα πατρίδα. Περπάτησα. Η μαντίλα μου δεν ήταν πια στο κεφάλι αλλά στο χέρι μου, γεμισμένη με όνειρα και αναμνήσεις. Ένα χεράκι κρατούσε το άλλο μου χέρι. Δεν ήξερα εάν ήταν δικό μου παιδί. Τα παιδιά ανήκουν σε όλους και δεν ανήκουν σε κανέναν…τα παιδιά ανήκουν στους εαυτούς τους. Κι έφτασα σε θάλασσα μαύρη, φουρτουνιασμένη και σταμάτησα. Φοβήθηκα το μαχαίρι. Και μπήκα σε βάρκα ξύλινη, μικρή. Και το μικρό χεράκι όλο κι έσφιγγε την χούφτα μου και ξαφνικά σταμάτησε. Χάθηκε στην φουρτουνιασμένη θάλασσα.Δεν ήξερα εάν ήταν δικό μου παιδί. Τα παιδιά ανήκουν σε όλους και δεν ανήκουν σε κανέναν…τα παιδιά ανήκουν στους εαυτούς τους. Αυτό το παιδί δεν υπήρχε πια, δεν άνηκε πουθενά. Το μαχαίρι συνέχισε να με ακολουθεί. Το όνομα μου είναι πρόσφυγας, το επίθετο μου κατατρεγμένος.

Rating: 1 out of 5.

Το χαμόγελο του Αντρέα

Κι οπως περπατουσα στον δρομο σκυμμενη το ειδα! Ηταν πλατυ, λαμπερο, ομορφο! Μου ελειπε εδω και πολυ καιρο. Τοσα βασανα, τοσες σκοτουρες δεν ειχα χρονο. Δεν ειχα χρονο να το ψαξω και δεν ειχα την δυναμη να το βρω. Το ειχα παρει αποφαση, το ειχα αποδεχτει. Επρεπε να ζω χωρις αυτο. Ξερετε ειναι πιο ευκολο οταν ζεις χωρις αυτο. Δεν πρεπει να απολογεισαι γιατι το εχεις κι οι αλλοι μπορουν να σε περασουν για σοβαρο. Μπορεις να εχεις ενα ψευτικο, αλλα ολα τα ψευτικα διαρκουν λιγο και κουραζουν. Κοιταξα γυρω μου να δω εαν με ειχε δει κανεις. Κανεις δεν μου ειχε δωσει σημασια. Το κρατησα στα χερια μου και τοτε με την ακρη του ματιου μου ειδα απεναντι ενα παιδακι. Μου φανηκε πολυ μικρο. Μια σταλια. Ουτε αυτο το ειχε. Γιατί δεν το είχε; Τι είχε συμβεί και το είχε χάσει; Τα παιδιά πρέπει να το έχουν πάντα.Το πλησιασα και του το εδωσα. Ελαμψε πανω του και σαν να εγινε κατι μαγικο διπλασιαστηκε κι ηρθε και σε εμενα. Την έλεγα την ιστορία μου παντού. Κάποιοι με πίστευαν καποιοι όχι. Αργοτερα μου είπαν  οτι αυτο το χαμογελο ανηκε σε εναν μικρο Αντρεα..δεν το εχασε, απλά  προοριζε να το δωσει στα παιδια. Δεν ηξερε ομως οτι ήταν μαγικο και κάθε παιδί που αποκτουσε ενα, αποκτούσε μαζί και με αυτό ένας μεγάλος…

Rating: 1 out of 5.

Rating: 1 out of 5.

Η στιγμή του Θανάτου μου…

– Σοβαρά τώρα; Εάν δεν απαντησω αυτή την ερώτηση δεν θα μπω; Λοιπόν την στιγμή αυτή δεν την κατάλαβα καθόλου,απλά συνέβη. Δεν ένιωσα τίποτε απολύτως. Ούτε αγωνία, ούτε άγχος, ούτε καν λύπη για αυτά που αφήνω πίσω μου. Μάλλον τώρα λυπάμαι που δεν μπόρεσα ποτέ να νιώσω κάποιο έντονο συναίσθημα.



– Συγγνώμη που είμαι τόσο αγενής και γελώ με την ερώτηση αυτή αλλά εδώ που φτάσαμε θα απαντήσω. Περιέργεια. Αυτό νομίζω ένιωσα…θα ήθελα να την ζήσω ξανά και να την μελετήσω καλύτερα. Όνειρο μου ήταν να ρουφήξω όλη την γνώση του κόσμου. Να μπορώ να λύσω όλα τα γνωστά και άγνωστα μυστήρια. Κι όμως στέκομαι εδώ μπροστά σας πιο άμαθος από ποτέ…


– Η στιγμή του θανάτου μου απλά συνέβη. Δεν ένιωσα οτι ηταν κατι το ξεχωριστο. Δηλαδη ισως μπορει και να ηταν τοσο ξεχωριστή που τελικά να μην σήμαινε και τίποτα. Θα απαντήσω με ερώτηση στην ερώτηση σου.. Θα μπορούσε κάποιος να μην εχει μια τελευταια επιθυμια; Θα υπαρξει ποτε ανθρωπος που θα νιωθει τοσο πληρης ωστε να αναζητα αυτη την στιγμη; Κι ακομα κι αν την αναζητησει οταν θα πρεπει να την ζησει δεν θα παλεψει να την ανατρεψει; Η στιγμη του θανατου μου με αφηνει αδιαφορο αλλα η τελευταια μου επιθυμια ήταν να τα ξερω όλα και να μην ξερω τιποτα, να τα έχω όλα και να μην έχω τιποτα, να τους έχω αγαπήσει όλους και να τους μισώ όλους…. 

Rating: 1 out of 5.